14/07/2010

Νίκος Κωσταντόπουλος


Το αριστερό... εξτρέμ των Βαρδινογιάννηδων
(από την εφημερίδα "Η Νίκη")

12/07/2010

Τελικός


Σπανίως βλέπω μπάλα. Κυρίως τα σημαντικά παιχνίδια, όπως το χτεσινό. Το κάνω πρωτίστως για την παρέα και δευτερευόντως σε ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας. Είναι ωραία η μπάλα. Γοητευτική, Θεά αλλά και πουτάνα. Δεν νομίζω να υπάρχει λαός που να έχει στη συνείδησή του τη μπάλα ως αρσενικό. Η μπάλα παντού πρέπει να είναι Θηλυκό. Δε γίνεται αλλιώς.


Και αυτό είχα κατά νου μου χτες όταν άρχισε το ματς. Μέχρι τα πρώτα πέντε λεπτά όλα κυλούσαν ομαλώς, μέχρι που άρχισε τα δικά του ο Αλέκος Θεοφιλόπουλος, αυτή η τεράστια μορφή της Ελληνικής Τηλεόρασης (γενικώς μιλάω, όχι μόνο για τα αθλητικά). Μας γάμησε τη ψυχολογία. Εντελώς.


Μου θύμισε έντονα τον σεξουαλικά ανίκανο που ψάχνει με κακία να βρει ατέλειες σε μια γυναικάρα, επειδή δε μπορεί να απολαύσει αυτό που έχει να του προσφέρει. Ο σκατοκολλημένος γκρινιάρης που σχημάτισε άποψη από το 5ο λεπτό και συνέχισε να την αναμασάει ανά 2 λεπτά μέχρι το τέλους του αγώνα με μια μίζερη προσέγγιση που θα ζήλευε και ο πιο καταθλιπτικός emo. Πόσο για τον πούτσο μπορεί να είσαι; Και η απάντηση έρχεται από μόνη της. Εντελώς.




Υ.Γ. Και εκεί που νόμιζα ότι μόνο εγώ έχω πρόβλημα με τον μαλάκα που πληρώνουμε, βρήκα αυτό.