Από το καλοκαίρι σκεφτόμουν να ανεβάσω το πρώτο μου post στις 09/09/09. Υπολόγιζα μάλιστα πως με λίγη τύχη θα μπορούσα να προλάβω να το ανεβάσω ακριβώς στις 09:09:09. Όχι πως έχει σημασία, απλά ήθελα να είναι σημαδιακό. Επειδή όμως ούτε στα σημάδια πιστεύω (με εξαίρεση εκείνα που τα αποκτάς μετά από συμπλοκές), άφησα τις μέρες και κύλισαν ενώ έπαιζα με το template. Ναι εγώ τις άφησα, αλλιώς θα είχαμε ακόμα 8 Σεπτέμβρη.
Κατέληξα σε κάτι το οποίο οι περισσότεροι από σας δε θα προλάβετε, αφού μέχρι να εντοπίσετε το blog θα το έχω αλλάξει. Να μου πεις, εδώ αλλάζουν οι κυβερνήσεις, τα templates θα μένουν ίδια;
Στην αρχή σκέφτηκα να βάλω ένα πράσινο, αλλά μετά το μετάνιωσα. Το πράσινο είναι χαλαρό, εύκολο στο μάτι και γενικώς προκαλεί ηρεμία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό με την ηρεμία δε μου κάθεται καλά. Μάλλον δε μου κάθεται καθόλου.
Ξέρω βέβαια ότι οι πολλοί πλέον αναζητούν την ηρεμία. Μετά από μια πενταετία κολύμπι στο απέραντο γαλάζιο, ο λαός φαίνεται να στρέφεται στα καταπράσινα νερά της Καραϊβικής του νότου, λησμονώντας ότι οι καρχαρίες κολυμπούν και στα ρηχά.
Έτσι, κατέληξα στο γκρι που δεν λερώνει εύκολα και ταιριάζει πολύ με το μέλλον του τόπου. Όχι, το μέλλον δεν είναι γκρι. Είναι κόκκινο. Τίγκα κόκκινο. Άλικο σαν το αίμα. Μεταφορικά μιλάω πάντα. Αμνοερίφια..
Ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θα περιέχει αυτό το blog. Σίγουρα όχι πολιτική. Κουράζει η πολιτική και είναι δύσκολη. Γι' αυτό ο κόσμος επιλέγει πάντα το πενήντα-πενήντα.
Από την άλλη, εγώ επιλέγω τη Ν. Και μαζί της, το ανηφορικό μονοπάτι. Στην κορυφή του όμως, η θέα αποζημιώνει.
